اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت سلامت روانی است که می تواند در افرادی ایجاد شود که یک رویداد آسیب زا را تجربه کرده یا شاهد آن بوده اند. آمار نشان می دهد که PTSD در سراسر جهان شایع است. در کشورهای پیشرفته حدود 7 تا 8 درصد از جمعیت در مقطعی از زندگی خود دچار PTSD میشوند که این میزان در میان کهنه سربازان و بازماندگان خشونت بین فردی بالاتر است. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه هستند، بطوریکه تخمین زده میشود 10٪ از زنان در مقایسه با 4٪ از مردان، این اختلال را تجربه میکنند. ذکر این نکته ضروری است که این ارقام فقط موارد گزارش شده را نشان میدهند و شیوع واقعی ممکن است به دلیل گزارش کم و انگ مرتبط با مسائل بهداشت روانی بیشتر باشد. مداخله زودهنگام، درمان و سیستم‌های حمایتی نقش اساسی در مدیریت مؤثر و بهبودی از اختلال استرس پس از سانحه دارند.

چه چیزی می تواند باعث اختلال استرس پس از سانحه شود؟

اختلال استرس پس از سانحه می تواند با قرار گرفتن در معرض رویدادهای آسیب زا که تهدیدی جدی برای زندگی، ایمنی یا رفاه فرد است، ایجاد شود. علل شایع شامل تجربیاتی مانند قرار گرفتن در معرض جنگ، تجاوز جنسی یا فیزیکی، بلایای طبیعی، تصادفات یا شاهد صدمات شدید یا مرگ است. آسیبهای دوران کودکی، مانند سوء استفاده یا غفلت نیز میتواند در ایجاد PTSD نقش داشته باشد.

حساسیت فردی به اختلال استرس پس از سانحه تحت تأثیر عواملی مانند شرایط سلامت روانی از قبل موجود، سابقه تروما و سطح حمایت موجود پس از ضربه است. شدت، مدت و نزدیکی رویداد آسیب زا میتواند بر احتمال ابتلا به PTSD تأثیر بگذارد. علاوه بر این، فقدان یک سیستم پشتیبانی قوی و مکانیسم های مقابله ای ممکن است آسیب پذیری را افزایش دهد. تشخیص این نکته ضروری است که همه افرادی که در معرض تروما قرار میگیرند دچار PTSD نمیشوند و پاسخهای فردی میتواند متفاوت باشد. در حالی که برخی عوامل خطر ممکن است در شروع آن نقش داشته باشند، تأثیر متقابل پیچیده عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی در نهایت استعداد فرد را نسبت به این وضعیت سلامت روان تعیین میکند.

5 علامت PTSD چیست؟

اختلال استرس پس از سانحه با طیف وسیعی از علائم مشخص می شود که میتوان آنها را بطور کلی به پنج دسته اصلی طبقه بندی کرد:

• افکار یا خاطرات مزاحم: افراد مبتلا به PTSD اغلب خاطرات مکرر و ناراحت کننده ای از رویداد آسیب زا، کابوس ها یا فلش بکها را تجربه میکنند. این افکار مزاحم میتوانند با یادآوری تروما تحریک شوند.
• اجتناب: افراد مبتلا به PTSD ممکن است برای اجتناب از یادآوری رویداد آسیب زا، از جمله افراد، مکان‌ها یا فعالیت‌های مرتبط با این تجربه، تلاش زیادی کنند. این اجتناب میتواند در زندگی روزمره و روابط تداخل ایجاد کند.
• تغییرات منفی در خلق و خو و تفکر: PTSD میتواند منجر به احساسات منفی مداوم، احساس جدایی و باورهای تحریف شده در مورد خود و دیگران شود. این مسئله ممکن است بصورت کاهش علاقه به فعالیتها، جدایی از دیگران یا احساس گناه یا شرم مداوم ظاهر شود.
• برانگیختگی و واکنش پذیری: افراد ممکن است برانگیختگی شدیدی را تجربه کنند، مانند مشکل در خوابیدن، تحریک پذیری، طغیان خشم و پاسخ های مبالغه آمیز. این علائم ممکن است حتی زمانی که فرد دیگر در معرض خطر فوری نباشد، ادامه یابد.
• تغییرات شناختی و خلقی: PTSD می تواند بر عملکرد شناختی و خلق و خو تأثیر بگذارد و منجر به مشکلاتی در تمرکز، مشکلات حافظه و بطور کلی نگرش منفی به زندگی شود.

برای تشخیص PTSD، این علائم باید حداقل به مدت یک ماه باقی بمانند و بطور قابل توجهی در عملکرد روزانه اختلال ایجاد کنند.

آیا PTSD قابل درمان است؟

در حالی که هیچ درمان مشخصی برای اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) وجود ندارد، ولیکن این وضعیت بسیار قابل درمان است و بسیاری از افراد میتوانند با مداخلات مناسب بهبود قابل توجهی را تجربه کنند. درمان اغلب شامل ترکیبی از روان درمانی، دارو درمانی و حمایت است.

• روان‌درمانی: درمان‌های مبتنی بر شواهد، مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و حساسیت‌زدایی از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد (EMDR)، معمولاً برای رسیدگی به مسائل زمینه‌ای که به PTSD کمک می‌کنند، استفاده می‌شوند. این درمان ها به افراد کمک می کند تا خاطرات آسیب زا را پردازش کنند و مکانیسم های مقابله ای سالم تری ایجاد کنند.
• دارو: داروهای ضد افسردگی و ضد اضطراب ممکن است برای کاهش علائمی مانند افسردگی، اضطراب و بی خوابی مرتبط با PTSD تجویز شوند. دارو به تنهایی یک درمان نیست، اما میتواند یک جزء مفید از یک برنامه درمانی جامع باشد.
• شبکه‌های حمایتی: حمایت اجتماعی از طرف دوستان، خانواده و گروه‌های حمایتی می‌تواند نقش مهمی در روند بهبودی داشته باشد.

با مداخله زودهنگام و یک برنامه درمانی مناسب، بسیاری از افراد میتوانند یاد بگیرند که علائم خود را بطور مؤثر مدیریت کنند و زندگی رضایت بخشی داشته باشند. برای تعیین مناسب ترین رویکرد برای شرایط خاص یک فرد، مشورت با متخصصان سلامت روان مهم است.

افراد مشهور مبتلا به PTSD

یکی از چهره های قابل توجهی که آشکارا درباره زندگی با اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) صحبت کرده است، شاهزاده هری است. شاهزاده هری به عنوان یکی از اعضای خانواده سلطنتی بریتانیا و یک افسر نظامی سابق که در افغانستان خدمت کرده است، در مورد مبارزات خود با سلامت روان، از جمله تأثیر تجربیات نظامی خود، صادقانه صحبت کرده است. چندین فرد مشهور دیگر آشکارا در مورد تجربیات خود با اختلال استرس پس از سانحه صحبت کرده اند و به آگاهی بیشتر از چالشهای سلامت روان کمک کرده اند. برخی از آنها عبارتند از:

• لیدی گاگا: خواننده و بازیگر برنده جایزه گرمی مبارزات خود را با PTSD، بویژه در رابطه با تجاوز جنسی به اشتراک گذاشته است. او مدافع آگاهی از سلامت روان بوده است.
• شارلیز ترون: شارلیز ترون، بازیگر برنده جایزه اسکار، در مورد آسیبهای دوران کودکی خود و تأثیر آن بر سلامت روانش صحبت کرده است که منجر به علائم PTSD می شود.
• آماندا نگوین: آماندا نگوین، بازمانده و فعال تجاوز جنسی، سازمان Rise را برای دفاع از حقوق بازماندگان تاسیس کرد. او درباره تجربه خود نسبت به PTSD صحبت کرده است.

این افراد در کنار دیگر شخصیتهای تاثیرگذار، از شبکه های اجتماعی خود برای افزایش آگاهی، کاهش انگ و تشویق گفتگوهای صریح در مورد سلامت روان و PTSD استفاده کرده اند.

منابع: mind.org.uk ، nhs.uk ، inspiremalibu.com

با ما در تماس باشید!

021 22 62 35 87

021 22 61 84 73

0905 44 33 753